Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Η άστεγη και οι ήρωες !

Της Κατερίνας Κατσάτου | © TherapyWave.eu

Απόσπασμα από το ημερολόγιο μου.

Εδώ και αρκετό καιρό έχει κολλήσει στο μυαλό μου βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ «Άκου ανθρωπάκο» και αιτία ήταν το περιστατικό που θα περιγράψω…

Μια κοπέλα έκλαιγε καθισμένη στον δρόμο. Μόνη απελπισμένη απόλυτα δυστυχισμένη. Οι περαστικοί αδιάφοροι, μερικοί πιο γενναιόδωροι έριχναν απλά μια φευγαλέα ματιά. Άλλοι με λίγο οίκτο. Άλλοι με υποτίμηση! Άλλοι με καχυποψία! Άλλοι ακόμη και με αυστηρότητα.

«27 ετών είμαι» είπε κλαίγοντας «Είναι ντροπή να ζητιανεύω για το φαγητό μου»

Μια γυναίκα έσκυψε κοντά της και της κρατούσε το χέρι μέσα στα δικά της, ένα πραγματικά πολύ βρώμικο χέρι. Αλλά εκείνη η στοργική γυναίκα έβλεπε μια ψυχή που την ξέπλεναν από τον πόνο τα άφθονα δάκρυα της νεαρής κοπέλας που ζητιάνευε. Τι ζητιάνευε όμως;

«Χρήματα…;» σκεφτόταν (αν σκεφτόταν) μια μεσήλικη που τριγυρνούσε γύρω και πάνω από τις δυο γυναίκες με ψυχή γεμάτη περιέργεια, και ένα στόμα γεμάτο από μια τυρόπιτα που μασουλούσε προκλητικά μπροστά στο πεινασμένο κορίτσι!

«Πεινασμένο…;» Άραγε ποια ακριβώς ήταν η πιο ισχυρή πείνα της; Μήπως ήταν για λίγη αγάπη, λίγη στοργή, λίγη κατανόηση, λίγη ανθρωπιά;

«Έχω ανάγκη από ένα μπάνιο» έλεγε η κοπέλα.

«Δεν έχω σπίτι, δεν έχω κανέναν μένω σε ερείπια» έλεγε, «Θα με διώξουν σαν σκυλί αν με αντιληφθούν οι ιδιοκτήτες, και έρχεται και ο χειμώνας.»

Ενώ εκείνη ένοιωθε ντροπή, και ακόμη τόσα άλλα άσχημα συναισθήματα, η γυναίκα που της κρατούσε το χέρι με αγάπη της μιλούσε με συμπόνια. Με όλη την καλή διάθεση να δώσει όποια βοήθεια μπορούσε, της έκανε ερωτήσεις για να δει με ποιόν τρόπο θα γινόταν να την βοηθήσει.

Μαζεύτηκε κόσμος, και μερικές γυναίκες γεμάτες περιέργεια, σαν να παρακολουθούσαν μια διασκεδαστική παράσταση, μια τέτοια σαν αυτές που συμβαίνουν έξω στο δρόμο, τόσο μακριά από την δική τους ασφαλή ζωή, και κρατούν από αυτές μόνο μια ανόητη περηφάνια. Μία παράσταση που θα έχουν να διηγηθούν εντυπωσιάζοντας τους φίλους τους, περιγράφοντας την δυστυχία που είδαν! Ήθελαν να είναι μάρτυρες για να έχουν θέμα συζήτησης στον καφέ της ημέρας, να επαναλάβουν σε άλλους το γεγονός!

Μια ζητιάνα και μια άλλη που παρίστανε την φιλάνθρωπο της κρατούσε το χέρι και της μιλούσε με συμπόνια. Ήταν απλώς ένα αξιοπερίεργο θέαμα για αυτές τις «κυρίες» που με ιδιαίτερο θράσος προσπάθησαν να ειρωνευτούν και να ξεγελάσουν προφασιζόμενες ότι είχαν προσβληθεί και αδικηθεί ενώ δεν είχαν κάνει κάτι άσχημο. Κάθε άλλο! Όταν η κυρία τους ζήτησε να απομακρυνθούν. Είπαν προσβεβλημένες ότι κάποιον περίμεναν! Και η ευτραφής κυρία με την τυρόπιτα έγινε υποστηρικτική στις αδικημένες «άκους ανθρωπάκο»;

Δεν αναφέρομαι στις τσιγγάνες που έκαναν το ίδιο επειδή στα ένστικτα που βασίζονται ακόμη βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα, απαλλάσσοντας τες από κάθε σχόλιο.

Η εύσωμη κυρία συνέχιζε να περιφέρεται γεμάτη περιέργεια από την αρχή και δεν σταμάτησε να τρώει την τυρόπιτα. Με ειρωνεία, με περιέργεια, με αμφισβήτηση, με καχυποψία και αγένεια «άκους ανθρωπάκο»; Μπροστά σε ένα πεινασμένο κορίτσι, που ένας Θεός ήξερε πως βρέθηκε εκεί, και από πότε είχε να φάει κάτι.

Η δύστυχη κοπέλα ένοιωσε ενοχλημένη και μάλλον περισσότερο από ντροπή που την κοιτούσαν, και ζήτησε και εκείνη (ντρεπόταν) να φύγουν, και πολύ ευγενικά, ναι αξιοπρέπεια υπάρχει και όταν κάθεσαι στο δρόμο και έχεις απελπιστεί, δεν είσαι θέαμα, είσαι άνθρωπος, και έχεις την ίδια αξία, η μάλλον ίσως και περισσότερη από εκείνη την κυρία που έτρωγε τη τυρόπιτα, και από τις πιο νεαρές που προφασίστηκαν ότι κάτι περίμεναν, και ήταν και εριστικές από πάνω!

«Άκου ανθρωπάκο»

Ποιος νοιάζεται! Ναι; Τελικά σε αυτό θα μείνουμε; Ποιός νοιάζεται; Και γιατί να νοιαστούμε; Όλοι έχουμε έτοιμες ωραιότατες δικαιολογίες για να μην βοηθήσουμε να ενδιαφερθούμε με ανθρωπιά. Όμως κανείς δεν μας εξασφαλίζει ότι αύριο δεν θα είμαστε εμείς εκεί στο δρόμο! Η ζωή είναι απρόβλεπτη, και γεμάτη εκπλήξεις. Επιτέλους ας σταματήσουμε τις δικαιολογίες που βρίσκουμε με τόση ευκολία για να μην βοηθήσουμε κάποιον!

Ας κάνουμε το ελάχιστο που μπορούμε τουλάχιστον από το τίποτα. Τουλάχιστον σε κάποιον που έχει ανάγκη πραγματικά από βοήθεια. Εκεί είναι που χρειάζεται να δώσει κάνεις όσο και ότι μπορεί και όχι όπως συχνά οι περισσότεροι ξοδεύουμε την δυναμική μας και τα αποθέματα μας από δυνάμεις στο να επιμένουμε να βοηθήσουμε άλλους που δεν θέλουν να λάβουν την πολύτιμη βοήθεια μας. Να κατασπαταλάμε τον πολύτιμο μας χρόνο σε ανθρώπους που πετάνε στα σκουπίδια κάθε προσφορά ενώ κάποιοι άλλοι τον χρειάζονται πραγματικά και θα το αξιοποιήσουν.

Κανείς δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν το θέλει πραγματικά. Οι περισσότεροι ξοδεύουμε ακόμη και σχεδόν όλη μας την ζωή να προσπαθούμε να αλλάξουμε κάποιον, να τον σώσουμε να είμαστε οι σωτήρες του, οι ήρωες του.

Γίνε ο ήρωας κάποιου που το έχει ανάγκη, βοήθησε τον να γίνει ήρωας και εκείνος. Δώσε του το χέρι σου να ανέβει ψηλά, να πετάξει να χαρεί να δημιουργήσει.

Τότε θα έχεις κάνει σπουδαία δουλειά! Άσε εκείνους που δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα στην ζωή τους, εκείνοι ίσως το αποφασίσουν κάποτε. Έως τότε υπάρχουν άλλοι που σε χρειάζονται.

Και είπε ο κύριος: «Πείνασα, και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου

δώσατε να πιω, ξένος ήμουν και με φιλοξενήσατε, γυμνός ήμουν και με ντύσατε, ασθένησα και με επισκεφθήκατε σε φυλακή ήμουν και με επισκεφτήκατε.»

Και οι μαθητές του τον ρώτησαν: «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε; Ή να διψάς, και σου δώσαμε να πιεις; Και πότε σε είδαμε ξένον και σε φιλοξενήσαμε; Ή γυμνό και σε ντύσαμε; Και πότε σε είδαμε ασθενή, ή σε φυλακή, και ήρθαμε σε σένα;»

Και απαντώντας ο κύριος, θα τους πει:

«Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τους ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα.»

H ίδια αντίστοιχα απάντηση δόθηκε και στους άλλους που δεν τι έκαναν γιατί πίστευαν ότι η ερώτηση αφορούσε τον κύριο.

Κατερίνα Κατσάτου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Λιγα απο τα ερασιτεχνικά έργα μου

  Λιγο χρώμα σε καμβά ενεργοποιεί την χαρά της δημιουργίας!