Μενέλαος Λουντέμης
Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα .Κάθε μέρα διαπιστώνω και ευτυχώς, ότι όσα σκέφτομαι όπως η παραπάνω φράση είναι ότι δεν με καθορίζει παράλογη. Παράλογο είναι που τόσοι πολλοί άνθρωποι δέχονται να συμμετέχουν να συνεργάζονται, να ελπίζουν, να περιμένουν ότι θα έρθει πάλι η αφθονία σε υλικά. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι αργά. Ίσως είναι αργά ,ίσως όμως και όχι! Το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενεργοποιήθηκαν σε άλλες πιο πνευματικές κατευθύνσεις(αλλά αντίθετα εντάθηκαν οι προσκολλήσεις τους) από τις αλλαγές της οικονομικής κρίσης ίσως να μην ωφέλησε και τους ίδιους αλλά και τον κοινωνικό σύνολο. Και ακόμα επιμένουν να ζητούν ξανά πίσω την προηγούμενη καθημερινότητα που είχε σαν γνώμονα το κέρδος και την σπατάλη ταυτόχρονα. Την σπατάλη του σώματος και την απραξία του πνεύματος. Ένας αέναος ατελέσφορος κύκλος προσπαθειών για να ΓΙΝΕΤΑΙ κάποιος όχι να αναζητά ποιος ΕΙΝΑΙ!!! θυσία του πνεύματος και του σώματος στο βωμό της ύλης ,για να έχει, για να αποκτήσει και μέσα από αυτά να καταξιώνεται. Και τελικά ...για μια ακόμη φορά ..ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ την αλλαγή, γιατί είναι αλήθεια, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την αλλαγή και ζουν ακινητοποιημένοι από τον φόβο βυθισμένοι ωστόσο σε μια ανεπιθύμητη αλλαγή ,έτσι ζούμε μέσα στον φόβο, την μιζέρια , την ελπίδα ,και την πνευματική αιχμαλωσία. Ωστόσο βρισκόμαστε σε μια αλλαγή, κάτι που μας φόβιζε τόσο .Αλλά μένουμε μέσα εκεί ακινητοποιημένοι !!Αυτό που φοβόμαστε αυτό συμβαίνει!!Αλλά θέλουμε και από εκεί να αποδράσουμε !!Όχι για την ΕΛΕΥΕΘΡΙΑ μας αλλά για την επιστροφή στην προηγούμενη φυλακή. Δεν θυμίζουν λίγο το Σπήλαιο του Πλάτωνα όλα αυτά? Ακόμα εξακολουθούμε να αναζητάμε τις εξωτερικές ηδονές όπως έλεγε ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ στην επιστολή του προς Μενοικέα. Ακόμα δεν καταλάβαμε ότι όλα όσα αποζητούμε και με πολύ μεγάλο τίμημα για το καθένα, ήταν επειδή μας έλειπε η χαρά ,η εσωτερική ηδονική κατάσταση όπως την περιγράφει ο Επίκουρος. Έχουμε ανάγκη όλα τα επιφανειακά όταν μας λείπει η εσωτερική ηδονική κατάσταση. Όταν απαγκιστρωθούμε από αυτά τότε συνεχίζω πάλι με την φράση του ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ «λύεται πας της ψυχής μου ο χειμών» Ας μην σκεφτόμαστε ότι είναι αργά ας συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε σε προσωπικό και πνευματικό επίπεδο. Να προσπαθούμε ακόμα και αν αυτός ο κόσμος καταστραφεί να αφήσουμε και εμείς το ίχνος μας . Κάτι να κληροδοτήσουμε στους νεότερους τους το οφείλουμε άλλωστε. Μετά από ένα τόσο επίπλαστο κόσμο που τους δίναμε ας τους πούμε την αλήθεια ότι κάναμε λάθος !!! Και ας τους δωρίσουμε κάτι ακόμα πιο σημαντικό !!Τι μάθαμε εμείς από αυτό το λάθος! Και να τους ζητήσουμε συγνώμη.Ας φυτέψουμε ένα δέντρο για να εχουν την σκιά τους οι κληρονόμοι μας !Εμείς πλέον ίσως δεν προλάβουμε .Αλλά... είναι χρέος μας να φυτέψουμε όσα περισσότερα δένδρα μπορούμε(,και όχι να τα ξεριζώνουμε όπως μας προτείνουν και εμείς το πράττουμε) και κυριολεκτικά και μεταφορικά .Πρέπει να ζητήσουμε μεγάλες ΣΥΓΝΩΜΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου